Op maandagochtend schoffel ik samen met enkele collega’s een totaal verwaarloosd stuk plantsoen in Ter Heijde. Het is zwaar werk – als ik het alleen had moeten doen was het boven mijn macht gegaan.
Om een uur of tien wordt het stralend zonnig, met een strakblauwe lucht en bijna geen zuchtje wind, een unicum in dit kustdorp.
Op de nok van het dak van de woning aan de overzijde van de straat tokkelen spreeuwen. Een koerende Turkse tortel zit ernaast. Ik hoor een paar kauwtjes in de buurt.
En tussen het onkruid in het plantsoen bloeien de krokussen, als een metafoor. Schoonheid wordt pas echt goed zichtbaar tussen lelijkheid, als een zonnestraal tussen opeengepakte regenwolken. Een beetje troost, voor wie het zien wil – al schudt in Turkije de aarde en sterven duizenden mensen. Maar dat is daar en niet hier….
Ik dacht van de week bloeiende brem te zien in de plantsoenen van Monster. Ik dacht: dat is wel erg vroeg, eind januari. Ik dacht aan klimaatverandering, maar ik dacht helemaal verkeerd: het was geen brem maar gaspeldoorn en die bloeit vaak in de wintermaanden al, niks bijzonders dus.
Gaspeldoorn is een inheemse struik, waarvan de bladeren gereduceerd zijn tot scherpe doorns. Die doorns werden in de middeleeuwen gebruikt als speld om kleding dicht te maken. Hij behoort bij de vlinderbloemigen; of de bloemen in het voorjaar insecten aantrekken weet ik eigenlijk niet.
Het verschil tussen gaspeldoorn en brem zit hem vooral in de scherpe doorns die alleen de eerstgenoemde soort heeft. En brem bloeit pas in de lente …..
Gebouw De Noviteit in Monster met klokkentorentje en kerktoren Hervormde Kerk
Ik ben aan het werk achter het centrum van Monster, waar een aantal plantvakken roepen om een tuinman met schoffel en hark.
Recht voor me rijst aan de ene kant de toren van de Hervormde Kerk op, streng en ongenaakbaar; links daarvan op de voorgrond staat het klokkentorentje van het voormalige Franciscanessenklooster. In het vroegere klooster zit trouwens nu een partycentrum annex ouderensoos die de naam ‘De Noviteit’ draagt.
Er komt een grote zwarte Cadillac de straat in met twee zwarte vlaggetjes voorop de motorkap. De auto stopt en rijdt langzaam achteruit tot voor de Noviteit. De chauffeur stapt uit, verwijdert rustig de twee zwarte vlaggetjes en vervangt ze door twee lichtgrijze.
Er komt een personenauto aanrijden van een plaatselijk uitvaartbedrijf. Een vrouw stapt uit en voegt zich bij de chauffeur van de rouwauto. Vanaf de parkeerplaats verderop komt een man in een lange lichtblauwe overjas aanlopen die zich bij de twee anderen voegt. Ze staan even te praten met elkaar en gaan daarna naar binnen. Ik schoffel intussen verder.
Na zo’n tien minuten gaan de deuren van de Noviteit open. Een lijkkist wordt naar buiten gedragen, de auto in. Ik stop met werken, doe een paar stappen naar achteren en kijk toe.
De chauffeur van de rouwauto doet een zijportier open, waarna een bloemstuk tevoorschijn komt die op de kist gelegd wordt. De achterklep van de auto gaat dicht.
De chauffeur rijdt voorzichtig de auto een stukje naar achteren op de ingang van de Noviteit vrij te maken. Hij verdwijnt daarna weer naar binnen. Het is stil.
De zon breekt door. Het lijkt bijna lente, maar dan zonder vogelzang. Ik ga weer aan het werk.
Even later komt de chauffeur opnieuw naar buiten. Hij stapt in de rouwauto en rijdt langzaam weg bij de Noviteit. Hij passeert mij en ik stop opnieuw even met werken tot de auto voorbij is.
De stilte keert terug. De zon blijft schijnen. Het werk roept. De wereld draait door. Zomaar, alsof er niets gebeurd is.
Het Speulderbos op de Veluwe tussen Garderen en Ermelo wordt wel ‘Het Bos van de dansende bomen’ genoemd. En dat vanwege de vele kromme, spichtige bomen die op sommige plekken in het bos bij elkaar staan. Men heeft hier in het verleden de mooie rechte stammen gekapt voor gebruik als timmerhout en de kromme laten staan, dan krijg je dat….
Welnu, met een beetje fantasie en niet al teveel licht lijkt het net of die kromme bomen bewegen, dansen. Vandaar dus die naam…
Hieronder een voorbeeld van zo’n stukje bos, dichtbij de vakantiewoning in Garderen waar wij vorige week verbleven:
Het gaat dus in feite om hele armetierige bospercelen, met weinig ondergroei ook volgens mij. Veel stammen waren bezet door paddenstoelen, een zeker teken dat ze dood of bijna dood waren. Ik hoorde er de roep van de boomklever, verder werd de stilte vooral doorbroken door verkeer in de omgeving en het jankende geluid van een zaagmachine die een stuk verderop het bos aan het uitdunnen was.
Maar gelukkig zagen we op de Veluwe ook heel andere bomen, zoals bovenstaande beuken langs een laantje in de Kroondomeinen. Je kunt daar prachtig wandelen trouwens. Vanuit Uddel voert de Aardhuisweg er dwars doorheen; onderweg zijn er parkeerplaatsen met aanliggende wandelpaden. Hieronder een foto van zo’n mooi wandelpad.
The Wexford Carol, een Engels kerstliedje van lang geleden, wordt op onderstaande video vertolkt door Alison Krauss, in samenwerking met een bekende cellist en een minder bekende doedelzakspeelster.
Fijne kerstdagen gewenst aan alle lezers van dit blog!
Het is bijna kerst, maar het stamroosje in mijn tuin bloeit nog steeds. Kareltje, de haan van metaal die ik een tijdje terug tijdens mijn werk in een plantsoen vond, kijkt belangstellend toe 🙂
Afgelopen week zag ik al een bloeiend sneeuwklokje in een plantsoen, de eerste van dit winterseizoen. Misschien moeten we die naam ‘sneeuw’klokje gaan veranderen in ‘oudejaarsklokje’ of iets dergelijks??
Een tuinman als ik die de hele dag met kruiwagen en gereedschap op pad is om de plantsoenen schoon te houden, heeft natuurlijk geen schaftgelegenheid bij zich.
Maar gelukkig staat er op een enkele plek een bankje om op neer te strijken en anders zijn er altijd nog bushokjes…..
Dit bankie staat op een parkeerplaats achter een sporthal, lekker in de luwte. Met de winterjas aan kan ik het hier wel een kwartiertje uithouden zonder dat ik het koud krijg. En de warme thee uit de thermosfles helpt natuurlijk ook 🙂
Ik vind het een mooie zin, of misschien is het woord ‘smeekbede’ meer op zijn plaats :
‘Roll away my heart of stone’
Het komt uit het gelijknamige liedje van Blackie and the Rodeo Kings, een Canadese band. De zin verwijst wellicht naar een bijbelse gebeurtenis: de begrafenis van Jezus in een uit de rotsen gehakt graf, waarna een steen voor de ingang gerold werd als afsluiting.
Een grafsteen als metafoor voor een mensenhart. Keihard. Maar de steen kan weggerold worden. Of anders in stukken geslagen. Verandering is mogelijk. Ooit.
Er stond gisteren een mooie regenboog pal boven mijn dorp Ter Heijde en daarmee ook boven het rijtje huizen waar mijn woning deel van uitmaakt (zichtbaar op de foto links van het midden).
Zo’n regenboog vervaagt altijd weer snel. Gelukkig was een kennis van mijn vrouw er snel bij om deze foto te maken en hem ons toe te sturen.
Volgens de bijbel en andere bronnen is de regenboog een teken aan de hemel dat God na de Zondvloed ingesteld heeft. Hij verzekerd ons hiermee dat hij de aarde nooit meer door een watervloed zal verwoesten.
Bij orthodoxe joden is het gebruikelijk om bij het zien van een regenboog een zegengebed uit te spreken, als een antwoord op Gods belofte van trouw aan de mens. Dat zouden christenen misschien ook moeten doen….
Hieronder een link naar de Natuurnieuwsbrief van de stichting GROEN! natuurlijk, met veel interessante informatie over de natuur om ons heen in de herfst.
Jan Jaap's weblog 