Kleurenpracht op de Keukenhof

Gisteren naar de Keukenhof geweest. We hadden het eerste tijdslot gereserveerd, dat van acht uur, maar op dat tijdstip stroomden de touringcars met Duitsers, Polen en andere aardbolbewoners al aan en was het aansluiten in een behoorlijk lange rij voor de poort.

Keizerskronen en tulpen op de Keukenhof

Maar wat een kleur! Al die bloeiende tulpen en andere bolgewassen in allerlei tinten en allerlei vormen! En dat in een mooi en gevarieerd park met monumentale beuken en eikenbomen die net uitliepen met frisgroen blad. En onder de bomen golvende gazons met bloemperken. Waterpartijen met hier en daar fonteinen zorgden voor afwisseling.

Na een uurtje of twee werd ik een beetje ‘kleurenmoe’ en vond ik het eigenlijk genoeg. Genoeg visuele prikkels voor deze autist voor 1 dag. Bovendien kon je na tienen op sommige plekken al aardig over de hoofden lopen…gelukkig is het park best groot en waren er ook rustiger plekken.

Toen het nog rustig was….

Bij de souvenirshop waren de Wooden shoes vanaf 24 euro vijfennegentig. Wij hielden het daarom bij een miniatuurklompje voor thuis op tafel als blijvende herinnering aan de Keukenhof.

Best wel dure klompen!

Ik zag veel Indiërs trouwens, een teken – denk ik – dat ook een land als India zich na een lange periode van betrekkelijke stagnatie een zekere welvaart begint te ontwikkelen.

Tulpen en een molentje, veel hollandser wordt het niet…

Mooi om de Keukenhof gezien te hebben; als we nog eens gaan, doen we dat op een doordeweekse dag als de drukte misschien iets minder is…..

Dinsdag als slechte dag

Dinsdag is nooit mijn beste dag. Het is namelijk de tweede dag en die is altijd veel minder dan de eerste dag. De tweede werkdag, bedoel ik. De eerste dag heb ik meestal voldoende energie na het vrije weekend. De tweede dag ben ik nog moe van de vorige dag.

Want vanwege mijn:

• autisme,
• medicijngebruik,
• rugzak aan ervaringen uit het verleden,
• psychische gevoeligheid,
• en slechte conditie,

gekoppeld aan het feit dat ik nogal pittig fysiek werk doe, komt de bodem van mijn energievoorraad na een dag werken al gauw in zicht.

Neem nu alleen dat autisme. Het kenmerkt zich bij mij door een verhoogde gevoeligheid voor prikkels plus een gebrek aan flexibiliteit. Dat laatste betekent dat ik gestresst raak van plotselinge veranderingen.

Soms ben ik aan het werk op het land en is alles pais en vree. Maar dan verschijnt ineens mijn baas met een andere klus die gelijk moet gebeuren. En dat betekent een onverwachte verandering, een omschakeling van de ene klus naar de andere, irritatie, een stuk stress. En dat kost energie

En soms is het rustig en hoor je de vogels fluiten. En dan ineens is er lawaai. Want het bedrijf zit onder een aanvliegroute van Schiphol en soms is het spitsuur daarboven. Of de bloementeler naast ons gaat aan het werk met met tractor en grondbewerkingsmachines, luidruchtige apparaten…
En lawaai is een prikkel en prikkels maken moe.

Voor iemand die dit leest en deze gevoeligheid niet persoonlijk kent, is het belang hiervan misschien moeilijk voorstelbaar. En iemand uit Oekraïne die in de oorlogsellende zit, zou er wellicht al zijn spaargeld voor geven om autist in Nederland te mogen zijn….

Maar dit gezegd zijnde: dinsdag is dus vaak vechten tegen mezelf en de vermoeidheid. En tegen de neiging om ergens op een stil plekje languit te gaan liggen en de ogen te sluiten. Even maar….vijf minuten….of tien….of desnoods een halfuurtje….even rust.

Gelukkig: op woensdag ben ik altijd vrij. En donderdag is daarna een eerste dag, maar vrijdag weer een tweede. Maar goed, dan heb ik wel twee rustdagen in het vooruitzicht. Dus éven volhouden op vrijdagmiddag, even doorzetten. Tot het vier uur is en ik weg mag 🙂 .

Kou

Als de temperatuur binnen een paar dagen tien graden keldert zoals in de afgelopen week en regenwolken het overnemen van de zon, voel ik me beroerd. Katterig, rillerig, moe en futloos, totaal geen energie om de dingen te doen die ik moet doen.

Misschien heeft het met mijn autisme te maken, misschien ook niet. Misschien is het simpelweg dat magere lijf van me dat die kilte en regen niet zo snel kan verwerken, zelfs niet met een dikke trui aan.

En het is pas september, dat wordt nog wat….

Herrie in Ter Heijde

Vorige week vrijdag ging bij ons de straat open. Een overbuurvrouw had geklaagd over de plassen die op het plaveisel bleven staan na een flinke regenbui. Een stratemakersbedrijf had er bijna een volle dag werk aan….

Da’s op zich natuurlijk helemaal niet erg, integendeel. Wat wél erg was: de mannen hadden een klusradio bij zich die op de werkplek werd neergezet met het volume flink open, afgestemd op Radio 538 en dat vrijwel de gehele dag. En onze HR +++ ruiten lieten veel meer decibellen door dan we verwacht hadden.

Vandaag zijn ze terug en doen de hele klus nog een keer over. Geen idee waarom – maar de klusradio hebben ze ook dit keer niet thuisgelaten. Ik zit met geluiddempers in mijn oren dit stukje te typen, anders loopt de ergernis teveel op.

Mijn autoloze dag in Den Haag

Ik had vandaag een autoloze dag omdat mijn hybride bolide naar de garage moest voor zijn jaarlijkse APK en een door de fabrikant voorgeschreven onderhoudsbeurt. Omdat de merkdealer mij te duur was had ik gekozen voor de mannen van KwikFit. Het filiaal van deze bandenfitter hier in het Westland doet dit soort beurten echter helaas niet, waardoor ik gedwongen werd om uit te wijken naar de residentie.

Even na achten vanochtend reed ik mijn gemechaniseerde werkpaard de zaak in Den Haag binnen en kreeg in ruil hiervoor een damesfiets mee in de kleuren van het huis. Omdat de afstand naar huis te ver was, besloot ik naar de Haagse Markt te fietsen om daar wat tijd stuk te slaan. Het was nog donker en koud en ik had geen handschoenen bij me. En ik was ook vergeten hoe druk en lawaaiig die stad eigenlijk is, met al die auto’s, fietsers en voetgangers; met al die massa’s autochtone en allochtone mensen die voor het merendeel een gehaaste indruk maken. En dan nog al die naar diesel stinkende bestelbusjes van aannemers, die afslaande vrachtauto’s met spullen voor winkels en niet te vergeten natuurlijk de trams van de HTM.

Haagse tram.

Mijn oren tuitten er gewoon van, ik voelde me kwetsbaar op mijn fietsje zonder kreukelzones en airbags. En de Markt viel ook nog eens zwaar tegen: veel van hetzelfde, veel groenten en fruit vooral, geen enkele sfeer, kortom: niks-an.

Dus haalde ik al gauw mijn rijwiel weer van het slot en fietste moeizaam door de kou en de ochtendspits richting centrum, waar ik strandde bij de Hema die net openging. Op de eerste etage van deze firma zit zowel een restaurant als een toilet, een perfecte combinatie voor mij. Het toilet kostte vijftig cent, maar dat had ik er graag voor over. Want kou werkt altijd op mijn blaas….
In het belendende restaurant was het echter zo druk met ontbijtende forenzen, dat ik erg lang moest wachten op mijn cappuccino. En echt rustig was het ook hier bepaald niet – een onaangename combinatie van geroezemoes, mededelingen en muziek via de intercom, gerammel van kopjes en bestek en wat dies meer zij. Niet te harden voor een autist en aan oordoppen had ik niet gedacht, dus stapte ik gauw weer op, richting een boekwinkel aan de Lange Poten. Alwaar ik vervolgens op de afdeling tweedehandse boeken een half uurtje zoet was en korte tijd later met enkele aankopen de winkel verliet, richting Spui.

Bibliotheek Spui Den Haag. Foto van website bibliotheek.

De centrale bibliotheek op het Spui was de volgende halte. Achterin op de begane grond is een leesruimte annex koffiehoek waar ik een tafeltje bij het raam uitzocht om mijn aankopen te bewonderen. Helaas werd ik hierbij gedwongen de conversatie van twee mensen aan een belendend tafeltje op volle sterkte aan te horen. Na dit enige tijd verdragen te hebben en na opnieuw een toiletbezoek (dertig cent dit keer) besloot ik naar het centraal station te peddelen en daar de tram naar Scheveningen te nemen voor pier en strand. Maar voordat ik zover kon komen, belde KwikFit al dat de auto klaar was. Wat een opluchting, ik kreeg mijn dierbare bolide weer terug!
Een kwartier of daaromtrent later arriveerde ik enigszins bezweet bij de garage en mocht daar een kleine 300 euro aftikken voor het gedane werk. Daarna was het instappen en wegwezen en werd de hectiek van Den Haag verruild voor de rust van Ter Heijde. Wat een voorrecht om in zo’n dorpje te wonen, ver van al dat stadse gewoel!

Het rustige Ter Heijde….ver van de hectiek van de grote stad.

De stand van autistisch Nederland

Het Nederlands Autisme Register (NAR) verzamelt gegevens over autisme in Nederland. De basis hiervoor is een door autisten ingevulde vragenlijst. Zo’n vragenlijst wordt 1x per jaar door een x-aantal mensen ingevuld; de resultaten van deze meting worden dan enige tijd later gepubliceerd.

Het doel van dit register is om de levensloop van mensen met autisme voor langere tijd te volgen. Door op grote schaal cijfermateriaal te verzamelen over de leefsituatie van mensen met autisme in Nederland, brengt men de verschillen en overeenkomsten tussen mensen met autisme en hun levensloop in kaart. De data uit het NAR zijn waardevol voor onderzoek naar wat kan helpen om de ontwikkeling van mensen met autisme te stimuleren en hun levenskwaliteit te verbeteren.

Ik ontving afgelopen week een mailtje van het NAR met de resultaten van 2019. Hieronder een paar dingen daaruit. Voor het complete verslag verwijs ik naar de website van het NAR. De link naar de site staat onder deze blogpost.

algemeen – 57% van de respondenten is vrouw, 42% man. Een opvallend gegeven, want van de mensen die de diagnose autisme krijgen is 80% man!
Vrouwen zijn blijkbaar gemotiveerder om aan dit soort onderzoeken mee te werken.
Gemiddeld geven de deelnemers aan de enquete hun leven een rapportcijfer 6.

diagnostiek – Alhoewel er tegenwoordig alleen nog gesproken dient te worden over A.S.S. (Autisme Spectrum Stoornis) gebruikt een flink deel van de respondenten nog gewoon de oude benamingen.
Zo geeft 42% aan het syndroom van Asperger te hebben, 18% noemt PDD/NOS en 9% klassiek autisme.
De overige 30% gebruikt wel de aanduiding A.S.S..

Psychische en lichamelijke problemen – 46% van de deelnemers heeft naast autisme 1 of meer psychiatrische diagnoses; 75% 1 of meer lichamelijke problemen.
Bij de psychische problemen worden depressieve gevoelens het vaakst genoemd, angst-en dwangstoornissen en AD(H)D zijn een goede 2e en 3e, waarna PTSS en (chronische) vermoeidheid het rijtje van 5 afmaken.
Bij lichamelijke problemen zijn slaapproblemen en (chronische) hoofdpijn een goede eerste en tweede, gevolgd door allergische klachten, maagdarmklachten en eczeem.

Behandeling en medicatie – 33% van de respondenten heeft in het afgelopen jaar een behandeling gevolgd i.v.m. zijn of haar autisme. 55% slikt medicatie.
De resultaten worden uitgesplitst naar geslacht. Ik beperk me gemakshalve even tot de mannen.
De 5 meest gevolgde behandelingen bij hen zijn:
1. individuele gesprekken met behandelaars
2. fysiotherapie of andere verwante behandeling
3. gespreksgroepen
4. psycho-educatie
5. mindfulness

De meest geslikte medicijnen bij mannen zijn achtereenvolgens:
1. risperdal en cypramil (gedeeld eerste)
2. seresta/oxazepam
3. melatonine/quetiapine (gedeeld derde)
4. ritalin
5. venlafaxine

Het complete rapport vind je hier

Prikkels

Ik reed vanochtend met de auto van Ter Heijde naar mijn vorige woonplaats Zoetermeer. Ik had daar werk te doen in de volkstuin die we daar nog hebben.

Tijdens de rit ernaartoe en op de terugweg realiseerde ik me hoeveel prikkels er onderweg op me afkomen en hoe energievretend dat eigenlijk is voor een autist:

** Er rijden op de weg auto’s voor, achter en soms naast me. Ik moet ze allemaal een beetje in de gaten houden, want een ongeluk zit in een klein hoekje. Ik ben daar op een bepaalde manier druk mee.

** Overal zie ik reclame-uitingen onderweg en ze schreeuwen om mijn aandacht. Allemaal prikkels, het zijn er veel te veel en ze komen te kort achter elkaar.

** Gebouwen groot en klein langs de weg, woonhuizen, kassen, versieringen, ornamenten, verkeerslichten, verkeersborden, het komt allemaal ongefilterd op me af. Ik zie veel te veel, ook vanuit mijn ooghoeken, het flitst voorbij, ik neem waar en het werkt op me in.

** Het nieuws op mijn autoradio kan soms voor agitatie zorgen als een item mij raakt. Ook dat is een prikkel. Als het nieuws afgelopen is zet ik de radio overigens meteen weer uit, zodat het relatief stil wordt in mijn cabine – als ik tenminste de afrolgeluiden van mijn banden en de sonore brom van de motor niet meereken.

Autorijden gaat eigenlijk te snel en de prikkels komen veel te snel. Wandelen is wat dat betreft veel beter, rustiger, minder prikkelend. Maar de afstand Ter Heijde – Zoetermeer is net iets te ver om te lopen…. 🙂

Na de lunch zijn er andere prikkels: buurman is net terug uit het ziekenhuis en we gaan even op bezoek.
Buurman praat nogal moeilijk, een beetje hakkelend vaak en het luisteren naar hem kost veel energie.
En buurvrouw praat vrij druk, da’s ook zoiets….ik kom met hoofdpijn bij hen vandaan en heb voor de rest van de dag genoeg voor mijn kiezen gehad.
Gelukkig is het thuis op mijn eigen kamer boven – blogkamer/leeskamer/relaxkamer – lekker rustig. Daar komt een autist van bij…

Ook lekker rustig natuurlijk…

Geen overzicht bij autorijden – een reblog

Hieronder een link naar een artikel op de weblog van Mandy Verleijsdonk over autisme en autorijden.
Ik herkende mezelf erin….

https://mandyverleijsdonk.wordpress.com/2018/10/06/kan-jij-autorijden-ondanks-autisme/#commen

Sociale verplichtingen

Als autist met een zekere mensenschuwheid (sociale fobie zou je het misschien kunnen noemen) zie ik altijd als een berg tegen sociale verplichtingen op.
Vandaag ‘moet’ ik weer ergens naar toe. Mijn moeder werd laatst 80 jaar en ze viert het vanmiddag/vanavond in een restaurant op twee uur rijden van mijn woonplaats Zoetermeer.

Ok, ik hoef niet alleen die kruisweg te gaan, mijn vrouw gaat mee. Ok, ik heb God gevraagd om hulp, maar dat vlakt helaas de berg die voor me ligt niet af: die blijft namelijk even hoog….

Wel, wat moet, dat moet. Het is niet zomaar iemand, maar mijn moeder. Doorbijten dus maar. Drink de beker leeg. Hoop dat het meevalt. En rust morgen uit van alle drukte en prikkels die straks ongetwijfeld op me af zullen komen.

Op het werk

Het is wat mij betreft een goed begin van de werkdag als je vlak voor de werkplek twee ooievaars zie foerageren:

Koppel ooievaars bij de werkplek. Foto genomen met mobieltje.

De twee verblijven voorlopig op een nestpaal vlak achter de kwekerij. Het zou aardig zijn als ze hier een nest jongen gingen grootbrengen, ik houd het in de gaten voor u…

Overigens worden jonge ooievaars groot op een dieet van dierlijke eiwitten en zo’n oudervogel is niet kieskeurig: kikkers, mollen, jonge vogels – alles gaat mee naar het nest. Het nieuwe (ooievaars) leven gaat ten koste van ander leven, en dat is een wetmatigheid op onze planeet Aarde, wij mensen doen daar even hard aan mee.

Een gebroken werkelijkheid, jagen of gejaagd worden, een andere optie lijkt niet te bestaan. Het lieveheersbeestje eet bladluizen maar valt op zijn beurt ten prooi aan parasieten die een eitje leggen in het lijf van het diertje. De larve die daaruit komt, eet het lieveheersbeestje van binnenuit op.
Tot zover de serieuze toon in dit stukje, hieronder een vrolijker noot, verzorgd door een collega:

Ja, ik lig best weleens wakker van dat werk, zeker als het druk is geweest. Ik krijg dan teveel prikkels en dat wreekt zich ’s nachts.