Zondagmiddagwandeling

Zondagmiddag: zwaar bewolkt en vrij kil. Winterjas hoog dichtgeknoopt, wandelschoenen aan. Even naar buiten, beweging en afleiding.

Ik volg het pad onderaan de slaperdijk die Ter Heijde en Monster van elkaar scheidt. Langs de kersenkas waar de kersenbomen in bloei staan. Fietsers bovenop de dijk rechts van me.
Veel kleine vogeltjes aan weerskanten van me, je hoort ze meer dan dat je ze ziet. Grasmussen of graspiepers, iets dergelijks volgens mij. Puttertjes hoor ik de laatste dagen ook veel. Alsof er ineens duizenden tegelijk vanuit het hoge noorden zijn afgezakt naar Nederland.

Bij het J.J.M. van den Burggemaal sla ik linksaf en via de nieuwe woonwijk Grote Geest aan de rand van Monster loop ik terug naar huis. Grote huizen, grote auto’s in de carport, een en al welvaart. Maar welvaart en welzijn zijn niet hetzelfde. Zijn deze mensen echt gelukkig in hun grote huizen?

Onderweg bij een vijver spot ik bovenstaande aalscholvers op de grens van woonwijk en duin. Even een foto, een stukje schoonheid, een ‘bewijs’ van mijn wandeling voor wie het niet gelooft. Kijk maar, ik was er echt….

Een koud landje, dat is Nederland. Je koestert de mooie, warme dagen. Ze zijn duidelijk in de minderheid. De winter duurt lang, het voorjaar niet op gang. Altijd die wolken, die kilte – je vlucht naar binnen maar ook daar vindt je het vaak niet.
Je zit de tijd uit en wacht op verandering: zon en warmte, een einde aan de corona-maatregelen zodat je de verveling thuis kunt ontvluchten.