Beeldbuisblues

Ik heb mijn tv weggedaan!! Afgelopen zondag ging de stekker eruit en is ‘ie verhuisd van zijn dominante positie in de woonkamer naar de anonimiteit van een rommelig zijkamertje, een plek waar ik alleen kom om de was op te hangen.

Eindelijk. De knoop doorgehakt. Geen ergernissen meer over foute programma’s of veel te veel reclame. Geen halve avonden zinloos zappen meer, van voor naar achter en van achter naar voor, zonder ook maar iets tegen te komen dat me raakt. Mezelf niet meer schuldig voelen als er gevloekt wordt op de buis (en dat gebeurt vaak!) en ik blijf toch kijken, terwijl ik hem eigenlijk uit zou moeten zetten.

Ook nooit meer op vaste tijden het NOS-journaal en enkele andere programma’s, dat zal ik wél missen. Alsof ik van het ene op het andere moment gestopt ben met roken. Lang bestaande, ingesleten patronen laten zich soms moeilijk veranderen. Kost tijd, veel tijd denk ik.

En nu? Andere patronen, een andere invulling van mijn vrije uren. Boeken, de radio misschien, veel internetten, of vroeg naar bed ’s avonds. Ik weet het nog niet zo precies – ik moet een nieuw evenwicht zien te vinden en dat zal zeker in het begin lastig zijn.

Back to the past, in zekere zin. Ik ben geboren en getogen in een dorp dat geografisch weliswaar net buiten de Bijbelgordel ligt, maar qua geloofsbeleving ven een aanzienlijk deel van de bevolking er binnen. De dominee waarschuwde vanaf de kansel tegen ‘wereldgelijkvormigheid’ en de tv kwam er dientengevolge bij ons thuis niet in. Geen nood trouwens: de opa van een vriendje had een toestel op zijn kamer in het bejaardentehuis en stiekem keken we daar op zaterdagmiddag naar Nederland 1 of Nederland 2 (meer zenders had je toen nog niet, volgens mij).

Later, enige tijd na het bereiken van de stemgerechtigde leeftijd, verhuisd naar het Westen, ver weg van alle orthodoxie. De eerste jaren geen tv – een reformatorische avondkrant, veel boeken en de radio zorgden voor een verantwoorde avond- en weekendvulling. Later lukte dit niet meer zo: de krant ging wegens de hoge abonnementskosten de deur uit en die radio verveelt ook een keer. Uiteindelijk toch maar zo’n ‘kastje van de duivel’ gekocht, het schuldgevoel daarover op de koop toenemend. En vervolgens een jaar of tien een redelijk groot deel van mijn loze uren gevuld met nieuws, documentaires, amusement, sport en meer. Tot het begon te knagen, te knijpen, te irriteren. Tot afgelopen zondag.

Dus geen tv meer voor mij. Hopelijk rust er zegen op, dat moet de komende tijd duidelijk worden.

Twee citaten tenslotte die veel zeggen:

‘Ik geloof dat mensen die hun tijd meer besteden om televisie te kijken dan om het Woord van God te bestuderen, aan afgoderij doen‘ (Tom Hess).

‘De meeste kijkers beschouwen de tv als een toestel om de leegte van het bestaan aan te vullen, maar ze beseffen niet dat zij de leegte vullen met een andere leegte’ (Maxim Kröjer).