Geen paradijs

Droog en tamelijk zonnig vandaag, dus goed weer voor de volkstuin! De aardbeien moeten geplukt en de border geschoffeld, maar er ‘moet’ vooral in de tuinstoel genoten worden van de rust, de ruimte, de vogels, de insecten, de bloemen….

Helaas is rust een betrekkelijk begrip op ons volkstuincomplex. Want het gebruik van machines is tot het begin van de middag toegestaan, dus als je in de ochtend arriveert hoor je overal om je heen de zware brom van grasmaaiers, de hoge, nerveuze toon van grastrimmers en het geloei van een enkele bladblazer. Om nog maar te zwijgen van oeverloos geklets op gehoorsafstand door twee of meerdere tuineigenaren die veel te bespreken hebben (meestal vrouwen), soms afgewisseld door schaterend gelach of andere uitingen van levensvreugde.

En die tijdslimiet die ik hierboven noemde wordt door sommigen brutaalweg genegeerd, met name als er geen bestuursleden in de buurt zijn.

Dus het ‘genieten van de rust’ slaat vaak om in irritatie over het asociale gedrag van anderen en stress is daar weer het gevolg van.

Nee, zo’n volkstuin is geen hof van Eden en zal het ook nooit worden. Dát paradijs zijn we trouwens lang geleden al kwijtgeraakt. Maar we willen het zó graag terug dat we telkens weer proberen om ons eigen, kleine paradijsje te creëren. Maar dat mislukt meestal omdat andere mensen of bepaalde omstandigheden roet in het eten gooien. Zoals het voornoemde lawaai van anderen, of een slecht bewerkbare, zware grond in onze hof. Wat dat laatste betreft: we zitten hier op klei en dat blijft een gevecht wanneer je die met schop of schoffel te lijf gaat. Om moedeloos van te worden soms.

Nee, het is hier geen paradijs, maar de aardbeien smaken goed, dat gelukkig dan weer wel….

Het Paradijs – Jan Brueghel de Oudere