Ik zit buiten op het terras in de zon, met de honden aan mijn voeten. Een overbuurman komt langs op zijn vaste wandeling in de namiddag, blijft even staan en maakt een vriendelijke opmerking.
Een Turkse tortel landt op de schutting. Hij komt voor het water in de drinkschaal die enkele meters bij mij vandaan op de grond staat. Hij kijkt, draait met zijn kop, wikt, en besluit dan dat de kust veilig is. Hij strijkt neer op de rand van de schaal, buigt zich naar beneden en neemt een paar slokjes. De honden liggen uitgestrekt in de zon en merken niets. En ik zit in mijn stoel zonder te bewegen en kijk.
De tortel is een ranke vogel, iets kleiner en minder grof dan een houtduif. Zijn verenkleed is effen grijs gekleurd, met witte streepjes langs de randen. Hij heeft een delicaat zwart streepje in de nek, alsof de Schepper Zijn ontwerp wilde voltooien door op die plek een accent aan te brengen, ter onderscheiding van andere duivensoorten.
Als hij uitgedronken is verplaatst hij zich naar de rand van de aardewerken pot achter de drinkschaal. Passerende auto’s verbreken de stilte, maar de duif blijft zitten. Hij strijkt opnieuw bij de waterschaal neer en drinkt nog wat. Dan besluit hij de betovering te doorbreken. Hij vliegt op richting de bomen aan de overkant van de straat, mij achterlatend met een gevoel alsof ik de hele wereld aankan.
Als er in een mensenleven genoeg van dit soort momenten zijn, kan de oorlog misschien gewonnen worden. Een rustpunt in de strijd – de kanonnen zwijgen, de soldaten strekken zich uit, vegen het zweet van hun voorhoofd en drinken gretig uit hun veldfles.
Even een pauze – een oase in de woestijn waar schaduw en koel water is, maar de reis gaat daarna wél verder.
Jan Jaap's weblog 