Dode visjes en spreeuwenzwermen

Na de lunch met de honden naar het strand op een moment dat het even droog is.

De wind in de rug richting Kijkduin, dat loopt lekker. Vrijwel geen andere mensen, dat loopt nóg beter….
Dode visjes bij de vloedlijn, allemaal van dezelfde soort en hetzelfde kleine formaat. Misschien bijvangst van een vissersschip??

Ik zie een spreeuwenzwerm boven de zeereep, zwierend en zwaaiend. Het ene moment verdwenen in de kom van een duin en dan weer omhoog de lucht in. Voortdurend veranderend: van langgerekt tot bol, krimpend en uitdijend.

Wat is de functie van dergelijk gedrag eigenlijk? Social bonding misschien, samen je vleugelspieren sterk houden? Of is het gewoon een soort speelsheid?
Eten spreeuwen trouwend duindoornbessen?? Want die zijn er genoeg momenteel, dus dat zou een verklaring kunnen zijn voor hun aanwezigheid in de duinen.

Ik zie voetstappen voor me uit in het zand. Niets zo vluchtig als dat – het water en de wind wissen ze spoedig.
Even een spoor, een blijk van aanwezigheid en dan is het weg, foetsie.
Een metafoor misschien voor ons vluchtige bestaan op deze aarde??