Wanneer ik weer eens een reisboek lees zoals Naar de rivier van Olivia Laing, het boek waar ik momenteel in bezig ben, krijg ik altijd zin om zelf op pad te gaan. Om net als Laing een rivier met een verleden uit te zoeken, een rugzak met spullen in te pakken, mijn wandelschoenen aan te trekken en te gaan, langs de rivier, het water volgend, van de bron naar de plek waar de rivier in zee stroomt of zich verliest in een andere rivier, van begin- naar eindpunt, helemaal te voet.
En dan later tegen jezelf of een ander te kunnen zeggen: ik ben de rivier gevolgd, helemaal, en ik heb een journaal bijgehouden van de tocht – hier is het, kijk maar! – een bijna-dagelijkse beschrijving van al mijn wederwaardigheden langs het water: de planten die ik zie, vogels die opvliegen bij mijn nadering, allerlei gedachten en associaties, het weer, de nachten buiten in mijn tentje met de geluiden en het geritsel om me heen van allerlei nachtelijke wezens die op pad gaan als de mens slaapt, en meer.
Maar ik heb verplichtingen jegens een werkgever en jegens een levenspartner die de verwezenlijking van bovenvermelde droom in de weg staan. Dus het blijft waarschijnlijk bij leunstoelreizen, wegdromen bij een boek naast de centrale verwarming. Reizen in je hoofd als surrogaat voor een échte reis.
Jan Jaap's weblog 