Geprikkeld

Een bombardement aan prikkels gisteren. Ik had een familiefeest en iedereen was er: broers, zussen, schoonzussen, zwagers, neven en nichten. En ook nog wat ooms en tantes, degenen van de oude garde die nog niet weggevallen zijn, die nog wat tijd hebben gekregen van boven en wiens gezondheid het toeliet om dit feest te bezoeken.

Een zaal vol met mensen, een ruimte vol met stemmen, een muur van geluid die op je opkwam. Zoveel geluid dat je zelfs de persoon naast je nauwelijks kon verstaan als die iets tegen je zei. Wat volgde waren moeizame gesprekken, voorover gebogen naar je gesprekspartner en ingespannen luisterend. Terwijl ik zonder deze communicatieve beperking al genoeg andere beperkingen van mezelf heb, autistisch en introvert als ik ben.

Het was doodvermoeiend allemaal en behoorlijk stressvol. Kost me dagen om het te verwerken en om van mijn schuldgevoel af te komen: dat ik teveel in een hoek heb gezeten, meer mensen had moeten aanspreken, op een fatsoenlijke manier afscheid had moeten nemen in plaats van een haastige groet op het eind, dat ik….
Au!